Ένα μεσημέρι γυρίζω στην εστία και μια κοπέλα με την μητέρα της με ρωτούν που είναι η γραμματεία. Άρχισαν οι αιτήσεις εισδοχών βλέπετε κι  όλοι ψάχνονται. «Πώς είναι να μένεις εδώ? » , μου λένε. Μα πώς να απαντήσω μέσα σε 2 λεπτά? «Ωραία, αλλά όταν μπεις θα τα δεις μόνη σου», της λέω. «Μακάρι» , απαντάει κι αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το μόνο της άγχος. Δεν την νοιάζει πως θα είναι αρκεί να βρει τρόπο να σπουδάσει. Το βράδυ με τα παιδιά στα σκαλάκια θυμόμαστε κάποιους που έκλαιγαν στην κλήρωση γιατί δεν πήραν μονόκλινο. Χμ ναι , κακία ίσως αλλά το ίδιο σκεφτήκαμε όλοι. Αυτή την παροιμία με τον γάιδαρο και τα δόντια.

Αλλά πραγματικά πώς είναι η ζωή στη Φ.Ε.Π.Α. ? Αυτή την περίοδο η φάση είναι:  “Wake me up when September ends “ που λέει και το τραγούδι. Λίγο το τέλος του καλοκαιριού, λίγο η εξεταστική, λίγο “αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν” που λέει ένα άλλο τραγούδι. Εντάξει μάλλον το παράκανα με τα τραγούδια.

«Άντε σηκωθείτε, αργότερα έχουμε πάρτι» , μου διακόπτουν τις σκέψεις τα παιδιά. Είναι το πάρτι  “αυτών που φεύγουν”.  Άλλοι φεύγουν για λίγο, άλλοι για πολύ, άλλοι για πάντα. Με κάποιους θα μας χωρίζουν δυο τετράγωνα και με κάποιους άλλους θάλασσες, βουνά, ολόκληρα χιλιόμετρα.

Και τελικά τι μένει? Οι αναμνήσεις μας. Όλες εκείνες οι στιγμές που περάσαμε μαζί. Εκείνες οι φορές που αράξαμε στα σκαλάκια με το ρίσκο να μας έρθει  κανένα μπουγέλο. Τότε που μαζευτήκαμε 20 άτομα σε ένα δωμάτιο και τσακωθήκαμε για ένα επιτραπέζιο. Εκείνες οι εκπλήξεις με την τούρτα όταν κάποιος είχε γενέθλια, κι ας καταντήσαμε πλέον γραφικοί και δεν είναι πια έκπληξη. Κάθε φορά που τρέξαμε εμείς να λύσουμε  ένα πρόβλημα γιατί κανείς από τους αρμόδιους δεν ενδιαφέρθηκε. Όλες εκείνες οι φορές που συνεργαστήκαμε για μια εκδήλωση και τελικά τα καταφέραμε να κοινωνικοποιηθούμε και να εκφραστούμε. Που προσπαθήσαμε μαζί κι ας μην ταιριάζουμε όλοι σαν χαρακτήρες, που η διαφορετικότητα μας συνδυάστηκε με τρόπο μαγικό για να εξελιχθούμε.  Αλλά και κάθε μέρα που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, όπως κάνουν οι οικογένειες,  να φάμε τις αηδίες του Κιτσοτόλη.

Αρκετά μελό όμως έγινα σήμερα (συγγνώμη αλλά δυστυχώς έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι την ώρα του δικού μου αποχωρισμού). Λοιπόν έχουμε πάρτι είπαμε ας το ζήσουμε κι αυτό γιατί η στιγμή επιβάλει λίγη μουσική, μια ταράτσα, ένα μπαλκόνι ή ένα δωμάτιο και μερικούς καλούς φίλους.

συνεχίζεται…

Με μια βαλίτσα στο χέρι κι ένα εισιτήριο ( ψέμα δεν χτυπάω εισιτήρια) επιτέλους  επιστρέφω…  Αχ μακάρι να έρθει το 221 δε μπορώ να τρέχω με τη βαλίτσα. Καλά πόσα φαγητά μου έβαλε η μάνα μου? Πάλι με φόρτωσε κι ας γκρίνιαζε ότι δε θα μου ξαναδώσει τίποτα… Γιατί λέει της χάνω τα τάπερ, δεν θυμάμαι που τα δανείζω λέει… Αλήθεια να υπάρχει κανένα τάπερ στο δωμάτιο? Μα είχα τρία πού πήγαν όλα?

Α να, το 220, το 221 πάλι δε μας έκανε την τιμή. Στριμώχνομαι  για μια ακόμα φορά. Τι θέλει αυτός ο γέρος ? να μου πιάσει τον κώλο? Να χωρέσει προσπαθεί ο άνθρωπος σταμάτα να γκρινιάζεις ακόμα δεν ήρθες. Μην στραβοκοιτάς τον κόσμο… Αχ μου έλειψε η Αθήνα τελικά!!!

Επιτέλους φτάνω. Χαιρετάω τον περιπτερά και κοιτάζω το κτήριο που έχει σημαδέψει τα φοιτητικά μου χρόνια. «Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθηνών»  διαβάζω την επιγραφή και σταματάω να το θαυμάσω λίγο γιατί είναι το σπίτι μου αλλά δυστυχώς όχι για πάντα.

Ωχ να τσεκάρω πριν μπω μην μου έρθει κανένα μπουγέλο. Κάποιοι αράζουν στα σκαλάκια, κάποιοι  παίζουν τίτσου, άλλοι πινκ πονκ και κάποιοι άλλοι κάνουν διάλειμμα από το διάβασμα (καλά από τώρα γέμισε το αναγνωστήριο?) Α να κι ο φύλακας με την περίεργη φάτσα. Ας ποζάρω! Κυκλοφορούν παντού παπαράτσι.

Τώρα θα αράξω 2-3 ώρες στο σαλόνι γιατί  πρέπει να τους χαιρετήσω όλους και να πούμε τα νέα μας. Δίνουμε ραντεβού για αργότερα στον ημιώροφο να δούμε ταινία και αποφασίζω να ανέβω επιτέλους στο δωμάτιο μου.

Πάλι χάλασε το ένα ασανσέρ. Θα περιμένω κάνα 10λεπτο να έρθει το άλλο αφού κάνει στάση σε όλους τους ορόφους. Φτάνω τελικά. Περπατάω στον διάδρομο. Κάποιος βρομιάρης άφησε τα σκουπίδια του, ένα τραγούδι ακούγεται, κι ένα σκυλί γαβγίζει  επειδή γουστάρει να τραγουδάει «take me to church» . Άντε πόση ώρα θα ψάχνω την κάρτα μου στη τσάντα…

Αχ το δωματιάκι μου!!! Το μπαλκόνι μου έχει σπόρια γιατί ο αποπάνω αποφάσισε να φάει πασατέμπους, η αποκάτω κάνει σεξ, τα φώτα στο δρομάκι  έχουν ανάψει , κι εγώ παίρνω πάλι τους δρόμους γιατί είναι υπέροχο να περπατάς την νύχτα στη Πανέ.

Λένε ότι  όσο κι αν λείψεις από το σπίτι σου όταν γυρίσεις θα είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα. Δίκιο έχουν. Είναι όλα όπως τα άφησα…

(συνεχίζεται…)