Ένα μεσημέρι γυρίζω στην εστία και μια κοπέλα με την μητέρα της με ρωτούν που είναι η γραμματεία. Άρχισαν οι αιτήσεις εισδοχών βλέπετε κι όλοι ψάχνονται. «Πώς είναι να μένεις εδώ? » , μου λένε. Μα πώς να απαντήσω μέσα σε 2 λεπτά? «Ωραία, αλλά όταν μπεις θα τα δεις μόνη σου», της λέω. «Μακάρι» , απαντάει κι αμέσως καταλαβαίνω ότι αυτό είναι το μόνο της άγχος. Δεν την νοιάζει πως θα είναι αρκεί να βρει τρόπο να σπουδάσει. Το βράδυ με τα παιδιά στα σκαλάκια θυμόμαστε κάποιους που έκλαιγαν στην κλήρωση γιατί δεν πήραν μονόκλινο. Χμ ναι , κακία ίσως αλλά το ίδιο σκεφτήκαμε όλοι. Αυτή την παροιμία με τον γάιδαρο και τα δόντια.
Αλλά πραγματικά πώς είναι η ζωή στη Φ.Ε.Π.Α. ? Αυτή την περίοδο η φάση είναι: “Wake me up when September ends “ που λέει και το τραγούδι. Λίγο το τέλος του καλοκαιριού, λίγο η εξεταστική, λίγο “αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν” που λέει ένα άλλο τραγούδι. Εντάξει μάλλον το παράκανα με τα τραγούδια.
«Άντε σηκωθείτε, αργότερα έχουμε πάρτι» , μου διακόπτουν τις σκέψεις τα παιδιά. Είναι το πάρτι “αυτών που φεύγουν”. Άλλοι φεύγουν για λίγο, άλλοι για πολύ, άλλοι για πάντα. Με κάποιους θα μας χωρίζουν δυο τετράγωνα και με κάποιους άλλους θάλασσες, βουνά, ολόκληρα χιλιόμετρα.
Και τελικά τι μένει? Οι αναμνήσεις μας. Όλες εκείνες οι στιγμές που περάσαμε μαζί. Εκείνες οι φορές που αράξαμε στα σκαλάκια με το ρίσκο να μας έρθει κανένα μπουγέλο. Τότε που μαζευτήκαμε 20 άτομα σε ένα δωμάτιο και τσακωθήκαμε για ένα επιτραπέζιο. Εκείνες οι εκπλήξεις με την τούρτα όταν κάποιος είχε γενέθλια, κι ας καταντήσαμε πλέον γραφικοί και δεν είναι πια έκπληξη. Κάθε φορά που τρέξαμε εμείς να λύσουμε ένα πρόβλημα γιατί κανείς από τους αρμόδιους δεν ενδιαφέρθηκε. Όλες εκείνες οι φορές που συνεργαστήκαμε για μια εκδήλωση και τελικά τα καταφέραμε να κοινωνικοποιηθούμε και να εκφραστούμε. Που προσπαθήσαμε μαζί κι ας μην ταιριάζουμε όλοι σαν χαρακτήρες, που η διαφορετικότητα μας συνδυάστηκε με τρόπο μαγικό για να εξελιχθούμε. Αλλά και κάθε μέρα που καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι, όπως κάνουν οι οικογένειες, να φάμε τις αηδίες του Κιτσοτόλη.
Αρκετά μελό όμως έγινα σήμερα (συγγνώμη αλλά δυστυχώς έχω ήδη αρχίσει να σκέφτομαι την ώρα του δικού μου αποχωρισμού). Λοιπόν έχουμε πάρτι είπαμε ας το ζήσουμε κι αυτό γιατί η στιγμή επιβάλει λίγη μουσική, μια ταράτσα, ένα μπαλκόνι ή ένα δωμάτιο και μερικούς καλούς φίλους.
συνεχίζεται…