Με μια βαλίτσα στο χέρι κι ένα εισιτήριο ( ψέμα δεν χτυπάω εισιτήρια) επιτέλους επιστρέφω… Αχ μακάρι να έρθει το 221 δε μπορώ να τρέχω με τη βαλίτσα. Καλά πόσα φαγητά μου έβαλε η μάνα μου? Πάλι με φόρτωσε κι ας γκρίνιαζε ότι δε θα μου ξαναδώσει τίποτα… Γιατί λέει της χάνω τα τάπερ, δεν θυμάμαι που τα δανείζω λέει… Αλήθεια να υπάρχει κανένα τάπερ στο δωμάτιο? Μα είχα τρία πού πήγαν όλα?
Α να, το 220, το 221 πάλι δε μας έκανε την τιμή. Στριμώχνομαι για μια ακόμα φορά. Τι θέλει αυτός ο γέρος ? να μου πιάσει τον κώλο? Να χωρέσει προσπαθεί ο άνθρωπος σταμάτα να γκρινιάζεις ακόμα δεν ήρθες. Μην στραβοκοιτάς τον κόσμο… Αχ μου έλειψε η Αθήνα τελικά!!!
Επιτέλους φτάνω. Χαιρετάω τον περιπτερά και κοιτάζω το κτήριο που έχει σημαδέψει τα φοιτητικά μου χρόνια. «Φοιτητική Εστία Πανεπιστημίου Αθηνών» διαβάζω την επιγραφή και σταματάω να το θαυμάσω λίγο γιατί είναι το σπίτι μου αλλά δυστυχώς όχι για πάντα.
Ωχ να τσεκάρω πριν μπω μην μου έρθει κανένα μπουγέλο. Κάποιοι αράζουν στα σκαλάκια, κάποιοι παίζουν τίτσου, άλλοι πινκ πονκ και κάποιοι άλλοι κάνουν διάλειμμα από το διάβασμα (καλά από τώρα γέμισε το αναγνωστήριο?) Α να κι ο φύλακας με την περίεργη φάτσα. Ας ποζάρω! Κυκλοφορούν παντού παπαράτσι.
Τώρα θα αράξω 2-3 ώρες στο σαλόνι γιατί πρέπει να τους χαιρετήσω όλους και να πούμε τα νέα μας. Δίνουμε ραντεβού για αργότερα στον ημιώροφο να δούμε ταινία και αποφασίζω να ανέβω επιτέλους στο δωμάτιο μου.
Πάλι χάλασε το ένα ασανσέρ. Θα περιμένω κάνα 10λεπτο να έρθει το άλλο αφού κάνει στάση σε όλους τους ορόφους. Φτάνω τελικά. Περπατάω στον διάδρομο. Κάποιος βρομιάρης άφησε τα σκουπίδια του, ένα τραγούδι ακούγεται, κι ένα σκυλί γαβγίζει επειδή γουστάρει να τραγουδάει «take me to church» . Άντε πόση ώρα θα ψάχνω την κάρτα μου στη τσάντα…
Αχ το δωματιάκι μου!!! Το μπαλκόνι μου έχει σπόρια γιατί ο αποπάνω αποφάσισε να φάει πασατέμπους, η αποκάτω κάνει σεξ, τα φώτα στο δρομάκι έχουν ανάψει , κι εγώ παίρνω πάλι τους δρόμους γιατί είναι υπέροχο να περπατάς την νύχτα στη Πανέ.
Λένε ότι όσο κι αν λείψεις από το σπίτι σου όταν γυρίσεις θα είναι σαν να μη πέρασε μια μέρα. Δίκιο έχουν. Είναι όλα όπως τα άφησα…
(συνεχίζεται…)